<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(211, 187, 171); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(211, 187, 171); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">&nbsp;"Yolculuklar, yolcuların kendisidir. Gördüğümüz, gördüğümüzde değil, biz her neysek, ondan ibarettir."</blockquote>Fernando Pessoa, Huzursuzluğun KitabıDada Kuzguncuk'ta eşyaların nostaljik olduğu kadar gizemli dünyasına attığım o adım, şimdi bana yeşiller içinde yepyeni bir eski zaman hikâyesi armağan ediyor. Sapılan bir sürü taşlı, dar yolun sonunda antikaların sergilendiği bir müze alanı, eski tarım araçlarının ve antika değirmenlerin bulunduğu bir açık hava müzesi ve kahvemizi yudumlarken ağaçların gölgesini hissettiğimiz bir kış bahçesine ulaşıyoruz. Tüm bu alanlar, lavanta, frambuaz ve farklı bir sürü türden ağacın arasında, doğanın uçsuz bucaksız uzantısında yer alıyor: Dada Uzak Orman'a hoş geldiniz!Kapısından adım attığım an bende bir zaman yolculuğu hissi uyandıran bu alanın adı nereden geliyor diye düşünürken belki beni bu müzeye daha da sıkı bağlayacak bir anlam derinliği içinde kendime bir yer bulabiliyorum. Dada Uzak Orman, her şeyden önce içimizdeki sakinlikle yüzleştiriyor bizi. İçinde yaşadığımız tüketim toplumunun bir adım dışına çıkartıp, eski olan her şeye neden sahip çıkmamız gerektiğini anlatıyor, içerdeki her bir detayıyla. Eski eşyalara, duygulara, yaşanmışlıklara, kaybettiklerimize... İlhamını da Ursula K. Le Guin'in "Dünyaya Orman Denir"&nbsp;kitabındaki "orman" ve "dünya" kavramlarının eşanlamlı oluşundan yola çıkarak aslında bu ormanda, zamanın kendi akışını kendi belirlediği bir dünya yaratıyorlar. Ve bu dünyanın içinde o kadar çok kişinin dokunuşu var ki!Zaman müze bölümünde farklı bir yönden akıyor sanki, geçmişle gelecek elimizi attığımız eşyaların üzerinde birleşiyor. Dünyanın her köşesinden gelen, farklı kültürlere, tarihlere, kişilere ait, çok kalabalık bir salon burası. Her kafadan farklı bir ses duyuyormuşuz gibi hissediyorum üst kata çıktığım anda. Çok kalabalığız, çok hayal kurmuşuz, çok yara almışız, kaybettiğimiz kadar susmuşuz gibi. Şu an bu salonda kaç kişiyiz? Sayamıyorum...Ve biri size başkalarının hikâyelerinde yolculuk yapabilme imkânı veriyor, bunu için Aslı Hanım'a ne kadar teşekkür etsem az... Küçüklüğümden beri antika eşyalara karşı bir merakım olmuştur, bu duyguya bir tutkudan öte, biraz daha tedirginlik hissi diyebilirim. Çünkü eşyaların zamanın dışında bir varlıkları olduğuna inanıyorum, içinde bulundukları anı ölümsüzleştirmekle kalmayıp o anlara dair duyguları da bir evden başka bir eve, bir insandan başka bir insana taşıyabiliyorlar bence. Belki de o yüzden Masumiyet Müzesi'ni gezmeye ve anlatmaya doyamıyorum.Dada Uzak Orman'a doğru çıktığım bu yolculukta, eski bir eczanenin ilaç şişelerini kurcaladıktan sonra bir berber dükkânın aynasından kendimi izledim. Her bir sesinde yeni bir cümle yaratan daktilolardan, başkalarının geçmişine çocuksu bir heyecan ile ortak oldum. Bazı anları cümlelere sığdırmak, anlatabilmek zordur, Dada Uzak Orman'ı anlatmak da öyle, yaşayıp kendi zaman akışınızda kaybolmak için en doğru adres!<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(211, 187, 171); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(211, 187, 171); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">"Yolculuklar ilginçtir. Yaşamın sürekliliği içinde, başlı başına kesitler oluştururlar."</blockquote>Tezer Özlü, Gecenin Ucuna Yolculuk

1Kitap1Mekan

Ne aradığımı bilmeden, kısa kısa paragrafların içinde gezindim durdum. Altını çizdiğim cümleler, tekrar tekrar okuduğum paragraflar ile tam bir zihin temizliği yaptım diyebilirim. Varoluşu eşeleyen, absürd kavramının etrafında gezinerek yabancılaşmayı kaleme alan yazarları okurken bu “zihin temizliği” hissiyatı kaplıyor her bir yanımı... Albert Camus, Fernando Pessoa, Eugène Ionesco&nbsp;derken bu listenin en başına&nbsp;Emil Michel Cioran’ı da ekledim.&nbsp;Önce kısaca, kendimce yarattığım bu&nbsp;“zihin temizliği”&nbsp;kavramını biraz ele almak istiyorum. Hepimizin hayatında dalgalanmalı dönemler oluyor, bazen bu dalgaların bizi en dibe çektiğini hissediyoruz. Bu dönemlerde seçilen kitaplar çok önemli. Bazıları dikkatinizi dağıtan kurgularıyla sürükleyici öykülerin peşine takar sizi ve olduğunuz andan uzaklaştırır, zihninizi doldurur. Diğerleri ise battığınız kumu kazar, düşünmekten kaçtıklarınızla yüzleştirir. İşte bu tip kitaplar benim için “zihin temizliği”dir.Gözünüzü kapadığınızda size birden fazla kapı açar, sorgulatır, düşündürür, çıkmaz yolların aslında çıkışın ta kendisi olduğunu gösterir. Tekrar başlamak için her şeyi yıkma cesaretini verir. O an zihninizde kurduğunuz, kendinize engel olarak gördüğünüz çoğu şeyin silikleştiğini hissedersiniz. Okuduğunuz cümleler, yeniden kurma gücü verir. Bir boşluk hissi kaplarken zihnimi, kelimelerin, kağıtların içine doldurduğum birçok anlamı serbest bırakırım...Bu hissiyata ilk “Sisifos Söyleni”ni&nbsp;okurken kapılmıştım. Hayatın saçmalığı içinde kendimize yer arayışımızın, sonu gelmeyecek çabalarımızın varoluşun bir parçası olduğunu anlarken. Sonra o rahatlama hissi “Riske Övgü” ile tekrar yüzüme çarptı. Korkularlarımızla yüzleşirken risk almanın hayatın bir parçası olduğunu anladım.<h3 fr-original-style="text-align: left;" style="text-align: left; margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Yükü başkalarının satırlarında paylaşmak</h3>Şimdi Cioran ile kendimi içine soktuğum belli kalıpların dışına doğru bir adım atıyorum. “Ben”&nbsp;olabilme yolculuğuma kalemiyle o kadar güzel dokunuyor ki!<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(211, 187, 171); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(211, 187, 171); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">“Bireyler kendilerini sonsuzluk karşısında değil, çağdaşları karşısında tanımlar. Yaptıkları her şey başka türlü yapamayacakları şeydir. Her bir kişi, edimleri ve düşüncesiyle tam bir çakışma hâlinde kendinde vardır.”</blockquote>İçimizde tutmaya çalıştığımız o denge topu kaymaya başladığı an “kendinde olma”&nbsp;hissinden uzaklaştığımızı anlıyoruz. Yanlışlarımızla, başarılarımızla, hayal kırıklıklarımızla, çabalarımızla besliyoruz o kaynağı. Doğru yaptığımız her şeyin aslında yapamayacağımız şeyler olması... Jean-Paul Sartre, seçimlerimizle var olduğumuzu söylerken çok haklıymış. Öte yandan, yaptığımız seçimler geride bıraktıklarımızla aramızdaki sınırı çiziveriyor. Bu ikiliği içimizde barındırmanın yükü de bence insan olmanın en zor yanlarından biri. Bu yükü başkalarının satırlarında paylaşabilmek tek başına olmadığımızı hissettiriyor. Eğer kendimizi sonsuzluk karşısında tanımlamaya kalksaydık sonumuz Vladimir ve Estragon’dan farksız olurdu.<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(211, 187, 171); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(211, 187, 171); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">“Yaratma ve yıkma, didik didik dağılarak kendini ortaya seren aynı tözün farklı yönleridir.”</blockquote>Yaratma gücü insanlığımızın sınırlarında hissettiğimiz bir güç. Hayal ederek, tasarlayarak, düşünerek; bazen renklerin, bazen notaların, bazen cümlelerin içinde. André Malraux, sanatın insanda bulunan tanrısal yaratma gücü olduğunu ve kaderin çizgisel yolundan sapmak için sanatın peşinden gitmemiz gerektiği öne sürerken içimizdeki yıkma potansiyelinin ne denli güçlü olduğunu da önceden görmüş sanırım. Yaptıkça yok etmek, yok ederek var edebilmek… Bu döngü “bitiş” ve “başlangıç”&nbsp;kavramlarının içini boşaltmak için yeterli aslında, birbirini kovalayan ve bir döngü içinde ilerleyen iki kelime nasıl olur da belli bir çizgi içinde anlam kazanabilir?<h3 fr-original-style="" style="margin: 0px; color: rgba(0, 0, 0, 0.85); font-weight: 500; padding: 0px; box-sizing: border-box;">Yaratma gücünün peşinden</h3>İçimizdeki bu yaratma gücünün peşinden gidebilme cesaretini göstermek, bizi gerçekten “biz” yapan, bizi kendimizde var eden o saklı güç. Yarattıkça yıkmaktan, yıkılmaktan korkmamayı da öğreniyoruz, yıkıldıkça nasıl tekrar yaratabileceğimizi de...&nbsp;Bendeki yaratma gücünün gerçekten ne olduğunu düşünmeye başladım bu cümlenin altını çizdikten sonra. İki farklı yön arasında ben ne tarafa gideceğim?Zihnimden geçenleri, içimde susanları, aklımın bir yerinde kalan kelimeleri dışa vurmam gerektiğini anladım. Aslında hepimizin içinde bu güç eşit miktarda var, sadece bazılarımız bunu daha önce keşfedip kendine göre doğru bir yolla dışa vurabiliyor. Kendinizi çaresiz hissettiğiniz bazı anlarda bu gücün peşinden gitmek, onu daha da derinlerde aramak lazım. İçimizde yıkılanları ancak bu şekilde bir kez daha onarıp, yaratabiliriz.<blockquote fr-original-style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(211, 187, 171); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px;" style="color: rgb(9, 9, 9); border-color: rgb(211, 187, 171); border-width: 4px; font-style: italic; padding-left: 10px; margin: 0px 0px 1em; border-left-style: solid; box-sizing: border-box;">“Her an tamamlanıyor gözüken bir sonsuzluk içinde, ufuksuz bir ertelenme içinde yaşıyoruz hepimiz; hayatımızın imgesi, bir bağlaç sonrasındaki nokta gibi, hiçbir anlamda yer bulamaz.”</blockquote>Zaman kavramını sonsuz bir erteleme olarak tanımlamak... İçine hapsolduğumuz saat dilimlerinin dışında, bittikçe başa dönen, bize göre hızlanıp bize göre yavaşladığını anladığımızda yine belli kalıpların içine hapsolan bir anlar demeti zaman. Öncesi, sonrası, belki şimdinin bile varlığı tamamen bize göre şekillenirken kontrolümüzün dışında aktığına inanarak sarılıyoruz her defasında ona. O yüzden tekrar yaşamak istediğim anları hep not alıyorum, onları yazmak ve her okuduğumda tekrar yaşamak bence hayatımızın imgesini oluşturuyor. Sanki iyi hissettiğimiz anları tekrar tekrar yaşayabilmek var olmayı sürdürme nedenlerimizden biri. Belki hiçbir anlamda yer bulamayan nokta yerine sürekli tekrar eden kelimeleri ayıran bir virgül olarak adlandırabiliriz bu imgeyi, kendine hayatın her köşesinde doğru bir yer arayan, eklendiği cümlelere kendince anlamlar katan.Böyle işte zihin temizliği, bir kelimenin içindeki bir hisle içinde bulunduğunuz andan çok uzaklara gidiveriyorsunuz. Kendi sıkıntılarınıza uzaktan bakabiliyorsunuz, hayatın sürekli yarattığı anlam karmaşalarında kendinize bir liman bulabiliyorsunuz, sular durulana kadar güvende hissettiğiniz cümlelerin içinde kalabiliyorsunuz.Teşekkürler Cioran, açtığın yeni kapılar ve kafamda bıraktığın soru bulutları için, yeni kitaplarda, yeni düşüncelerde onların da çıkışını bulmaya çalışacağım. Yaşadığını hissetmek aslında tam da bu değil mi? Varlığının nedenini açıklayabilmek için hep bir arayışta olma hâli...📚 Bu yazıda bahsettiğim kitaplar:<ul fr-original-style="" style="margin-top: 0px; margin-bottom: 1em; list-style-position: inside; box-sizing: border-box;"><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Andre Malraux - İnsanlık Durumu, Düşsel Müze</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Albert Camus - Sisifos Söyleni</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Anne Dufourmantelle - Riske Övgü</li><li fr-original-style="" style="box-sizing: border-box;">Fernando Pessoa- Hiçliğin Bilgisi, Huzursuzluğun Kitabı</li></ul>

Kavramlardan anlamlara

Zihin Temizliği

Bahsettiğimiz söylentiyi güçlendirecek birkaç şey daha var.. Gryffindor’un ambleminin Porto sokaklarındaki bir çeşmeden ilham alınmış olabilir.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2021/3/2021-04-10T05:20:43.761Z_sm.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="0.67" alt="Porto'da bir çeşme" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable"><img src="https://images.aposto.com/2021/3/2021-04-10T05:21:37.851Z_sm.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="0.88" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Ayrıca Salazar Slytherin ismi Portekiz’in diktatörü António de Oliveira Salazar’dan geliyor. Bununla ilgili yazarın da açıklaması var.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2021/3/2021-04-10T05:49:28.207Z_sm.png" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.77" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Soru: "Salazar Slytherin'in adını Portekiz'deyken mi koydun? Portekiz'de António &nbsp;de Salazar adı çok bilindiktir."Rowling'in Cevabı: Evet aslında António &nbsp;de Salazar adını Portekizli diktatörden aldım.&nbsp;<img src="https://images.aposto.com/2021/3/2021-04-10T05:54:39.189Z_sm.jpeg" style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px; border-style: none; position: relative; cursor: pointer; padding: 0px 1px; box-sizing: border-box;" ratio="1.34" fr-original-style="display: block; vertical-align: top; margin: 5px auto; text-align: center; width: 100%; max-width: 550px;" fr-original-class="fr-draggable">Ünlü Portekizli yazar Fernando Pessoa (bir bültende kendisini yakından tanırız) ve Harry Potter’ın fiziksel benzerlikleri su götürmez bir gerçek. Porto; sokak yemekleriyle, mimarisiyle, okyanusuyla ve kendine has rahatlığıyla keşfedilmeyi bekleyen bir şehir. Ziyaret etmenizi kesinlikle tavsiye ederim. Ve tabii Lello Kütüphanesi'ni gezmeyi unutmayın.BONUS: Kütüphanenin içinden çektiğim videoya Instagram üzerinden göz atmak isteyebilirsiniz. <a fr-original-style="" href="https://www.instagram.com/p/CDEnmyflmdf/?utm_source=ig_web_copy_link" rel="noopener noreferrer" style="color: rgb(9, 9, 9); text-decoration: none; background-color: transparent; outline: none; cursor: pointer; transition: color 0.3s ease 0s; touch-action: manipulation; user-select: auto; box-sizing: border-box;" target="_blank">Lello Kütüphanesi</a>

Fernando Pessoa ile ilgili hikayeler